Κλείνω τα μάτια μου όταν τραγουδάω. Πάντα έχω.
Από όσο μπορώ να πω, δεν είναι αποκλείω το πλήθος που παρακολουθούσε ή το συγκρότημα μαζί μου στη σκηνή. Είναι να περιλαμβάνω οι λέξεις.
Αποσπώ εύκολα την προσοχή μου, ερμηνεύοντας τις στάσεις και τις εκφράσεις του προσώπου των ανθρώπων, και μια πλήρης συζήτηση ξεκινά στο κεφάλι μου ενώ προσπαθώ να αποσπάσω ό,τι μπορώ από τις λέξεις και τις σιωπές μεταξύ τους.
Σε μια παράσταση στο Ντένβερ, ετοιμάζω τον εξοπλισμό μου και μια ηλικιωμένη γυναίκα πλησιάζει τη σκηνή στο άδειο πλέον θέατρο. Σε μια καθαρή ιρλανδική λάμψη (είναι από την παλιά χώρα), μου λέει πόσο ευγνώμων ήταν για τη νύχτα και τις εντυπώσεις της από τη φωνή και τα τραγούδια μου.
«Μπορείς να τραγουδήσεις», λέει.
«Προσπαθώ», λέω και αισθάνομαι υποχρεωμένος να ζητήσω συγγνώμη που έκλεινα τα μάτια μου όλη την ώρα, εξηγώντας ότι φοβάμαι ότι θα χάσω το δρόμο μου, καθώς η σύνδεση με τις λέξεις είναι εύθραυστη μερικές φορές.
«Αχ… ανοησίες», λέει, «είναι τα λόγια σου! Πρέπει να κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις για να τους βγάλεις».
«Και δεν υπάρχει καμία εγγύηση αυτή τη στιγμή ότι ξέρω πώς να το κάνω», λέω, περιμένοντας να μην καταλάβει.
Αλλά το κάνει. Αποδεικνύεται ότι πέρασε τη ζωή της στο θέατρο και μου διηγείται την ιστορία του Sir Laurence Olivier που εξαφανίστηκε μετά από μια παράσταση του Lear ένα βράδυ, παρά το ότι το κοινό φώναζε για μια κλήση αυλαίας. Βρέθηκε να σκύβεται σε μια γωνία από τον σκηνοθέτη που τον ρωτά γιατί κρύβεται και του λέει ότι ήταν η πιο υπέροχη παράσταση που είχε δει ποτέ. Ο Λάρι λέει, «Το ξέρω! Αλλά δεν ξέρω πως Το έκανα!“
Συμφωνήσαμε ότι το να κλείνεις τα μάτια στη σκηνή σε μια προσπάθεια να φτάσεις κάπου που δεν έχεις πάει ποτέ αξίζει την πιθανή παρανόηση ότι είσαι κάπως «χωρίς» από το πλήθος.
«Υπήρχε ένα τραγούδι που κάνατε συγκεκριμένα… σχετικά με το βέλος… μου έριξε τα νεύρα!» είπε καθώς γύρισε να φύγει.
Αποφάσισα να συνεχίσω να κλείνω τα μάτια μου.
Γκρέγκορι Χόσκινς
